„Með kjöri Samfylkingarflokkanna í meirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur var fólkið sem ber ábyrgð á yfirgengilegri sóun skattpeninga við Hofsvallagötu og Borgartún falið skipulagsvaldið í borginni í fjögur ár í viðbót,” segir í pistli Vefþjóðviljans á andriki.is. Bent er á að skipulagsvaldið sé sem næst ótakmarkað. Þannig megi húseigendur sín lítils. Borgin er eigandi lóðanna og „engin hefð er fyrir því að samningar séu til staðar um hvað má og hvað ekki í götum og hverfum. Allt vald er í höndum skipulagsráðanna.”
Vefþjóðviljinn segir það áhugavert dæmi um trúgirni og velvilja að menn skuli reisa hús sín á landi sem sé háð duttlungum kjörinna fulltrúa, „,sem einn góðan veðurdag eru kannski allir félagar í samtökum um bíllausan lífsstíl og ætla sér að losa hinn almenna mann við fjölskyldubílinn með góðu eða illu, með ríkri áherslu á hið síðarnefnda”:
„Nú krefjast samtök um bíllausan lífsstíl þess að fólk geti bútað íbúðir sínar niður í nokkra varpkassa og selt hvert hólf frá sér sem lið í „þéttingu byggðar“. Hjálmar Sveinsson, formaður skipulagsráðsins, er fyrstur til að taka undir að þetta sé æskilegt.
En hver er réttur mannsins sem fyrir hálfri öld keypti sér hús í 20 húsa einbýlishúsagötu þegar 19 ákveða að búta hús sín niður í þrennt? Er það alveg sjálfgefið að hann sé réttlaus gagnvart því að vera allt í einu „fluttur“ í götu með 58 séreignum? Er sjálfsagt að maður í 6 íbúða stigagangi hafi ekkert um það að segja að íbúðir í húsinu séu brytjaðar niður í óteljandi séreignir?
Því miður virðist fátt benda til að tekið verði tillit til hefða og óbeinna eignarréttinda húseigenda í Reykjavík á næstu árum. Þeirra helsta haldreipi er að finna silfurreyni í nágrenninu sem gæti fengið Hjálmarana til að velta því fyrir sér hvort umturna megi götum og hverfum í þágu þéttingar með bíllausa stílnum. Náttúran nýtur kannski vafans en ekki fólkið.”
