Hjörleifur Guttormsson, einn stofnanda Vinstri grænna og fyrrverandi ráðherra, segir að VG sé að vera „ósjálfbært rekald við hliðina á Samfylkingunni”. VG hafi hætt að rækta „trúnað við umbjóðendur sína, fólkið sem borið hafði hana til valda”. Í grein sem Hjörleifur birtir á Smugunni, vefriti VG, fer hann hörðum orðum um frambjóðendur í forvali VG í Reykjavík, sem teldi andstöðuna við aðild að Evrópusambandinu orðið slíkt aukaatriði og þeir nefni hana ekki á nafn í kosningabaráttunni.
Hjörleifur segir að honum hafi borist kynningarbæklingur um forval VG í „Reykjavíkurkjördæmi“ vegna komandi alþingiskosninga:
„Þar kynna 12 frambjóðendur hugðarefni sín og pólitískar áherslur. Þar kennir að vonum ýmissa grasa og er flest kunnuglegt. Eitt stendur þó upp úr eftir þessa kynningu. Ekki einn einasti frambjóðandi, karl eða kona, dregur fram í þessum bæklingi andstöðu við aðild Íslands að Evrópusambandinu sem eitt af baráttumálum sínum. Nafn Evrópusambandsins ber raunar hvergi á góma hjá því VG-fólki sem hér býður sig fram til þings, með einni undantekningu þó. Sá einstaklingur hefur ekki gert upp við sig hvort kostirnir eða gallarnir við ESB-aðild vegi þyngra. Skyldu ekki fleiri í þessum frambjóðendahópi sem hér kynnir sína pólitísku sýn vera á sömu slóð? Þögnin um þetta stærsta sjálfstæðismál Íslendinga hjá frambjóðendum flokks sem haft hefur andstöðu við ESB-aðild sem stefnumál frá byrjun, er afhjúpandi og dapurleg staðreynd.”
Í greininni segir Hjörleifur að margir stuðningsmenn VG hafi ekki trúað því að andstaðan við Evrópusambandið yrði látin niður falla, en það hafi gerst, þvert á „hátíðlega svardaga” þegar núverandi ríkisstjórn var mynduð:
„Á umsókn um aðild Íslands að Evrópusambandinu bera formaður VG, Steingrímur J. Sigfússon, og varaformaðurinn, Katrín Jakobsdóttir, fulla ábyrgð og þeir þingmenn flokksins sem fylgdu þeim að málum í atkvæðagreiðslu á Alþingi 16. júlí 2009. Í þeim hópi voru án undantekninga allir þeir þingmenn VG sem nú sækjast eftir endurkjöri í Reykjavík, sumir með rökstuðningi sem Ragnar Reykás hefði verið fullsæmdur af. Öðru hvoru hafa þessir sömu þingmenn gefið til kynna að þeir væru ekki alveg gengnir í björg og að leiða þyrfti aðildarferlið til lykta á þessum vetri – fyrir kosningar. Á ekkert slíkt er minnst nú, þegar viðkomandi leita eftir stuðningi félaga sinna.”
Í lok greinarinnar heldur Hjörleifur því fram að forysta VG hafi talið „sér trú um að með þátttöku í ríkisstjórn væri hún komin í skipsrúm til langs tíma:
„Hún hætti að rækta garðinn og trúnað við umbjóðendur sína, fólkið sem borið hafði hana til valda. Nú þegar andstaðan við aðild að ESB er orðin slíkt aukaatriði að frambjóðendur VG nefna hana ekki á nafn þegar þeir gera grein fyrir sér, er fokið í flest skjól. Flokkurinn sem við stofnuðum um aldamótin er því miður að verða ósjálfbært rekald við hliðina á Samfylkingunni.”
